پیشگفتار

چرا با اینهمه فعال در شبکه های اجتماعی و نظر پردازان، هنوز فقر، بیکاری، فساد اجتماعی و اداری، محیط زیستی، فرهنگی و غیره، روز به روز مشکلات جامعه بیشتر میشود؟ مگر نه این است که شبکه های اجتماعی در ایران بسیار فعالند و مردم و متفکران اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی با هم در ارتباط بیشتری هستند، پس مشکل در کجاست، که بجای حل مشکلات ما از مصیبتهای ناشی از آنها مرثیه خوان شده ایم؟

اگر شما به تمامی گروه های اجتماعی که در تلاش رفع مشکلات مردم و گسترش فرهنگ انسانی و حتی آنهائی که راهگشایان رسیدن به سیستم سیاسی دموکراتیک و ملی هستند، رجوع کنید و از مدیران آنها بخواهید که بیلان کاری خدمت تان عرضه کنند، متوجه خواهید شد که بازده کاریشان بعد از مدتی تلاش، به یک افت کیفی انجامیده است. چرا؟

بنظر من این بر میگردد به ماهیت درونی خود شبکه های اجتماعی، که از جایگاه خودش خارج شده و به پدیده ضد اجتماعی تبدیل میشود. بقول مولانا، ” دشمن طاووس پر اوست”.

“We assume social media is a world that is social, that when you engage in this milieu you’ll feel more connected to others. But when you crunch the numbers you find the opposite,” said Brian Primack, director of the University of Pittsburgh’s Center for Research on Media, Technology, and Health.

“تصور ما بر این است که، شبکه های اجتماعی دنیایی است که اجتماعی است، وقتی که شما بصورت فعال وارد این فضا میشوید، احساس خواهید کرد که ارتباط تان با دیگران بیشتر شده است.و وقتی که شما از تعداد [عضوها، لایکها، …] عبور کردید، متوجه میشوید عکس این تصور است”، Brian Primack ، مدیر مرکز تحقیقات رسانه، فناوری و سلامت دانشگاه پیتسبورگ.

He co-authored a study which found that people who spent more than two hours a day on social media were twice as likely to feel socially isolated as people who spent less than half an hour a day

او [Brian Primack ] تحقیقاتی در خصوص افرادی که بیش از دوساعت در روز در شبکه های اجتماعی وقت صرف میکنند، کرده و به این نتیجه رسیده که آنها دو برابر بیشتر از افرادی که کمتر از نیم ساعت در روز، در دنیای مجازی، وقت میگذارند، احساس تنهائی اجتماعی میکنند.